Leeuwen, tekenkoorts en Drakensbergen

Hey hallo allemaal!

Hier weer een berichtje en dit keer weer uit Johannesburg. Ik probeerde eerder wat te schrijven, maar vanwege de drukte en het gebrek aan internet is dat er nog niet van gekomen, dus alvast sorry voor het lange bericht... Om eerlijk te zijn is dit ook al weer de derde poging nadat het internet meerdere malen is uitgevallen, maar ooit moet het toch lukken zou je zeggen :P.

Met m'n vorige weblog was ik geëindigd met het grote onweer. Het bleek gelukkig een verandering in weer aan te kondigen, want de volgende dag werd het erg warm en zonnig (eindelijk het weer wat we van tevoren verwacht hadden). 's Ochtends zijn we naar de ingang van Makalali gereden om daar de hyena's te zoeken, Makalali vormt samen met Pidwa een open gebied van 125000 ha waar al het wild vrij in rond kan lopen. We hebben allemaal dieren gezien die in Pidwa niet voorkomen, zoals nijlpaarden en krokodillen. Zonder dat we het merkten kwamen we weer op bekend terrein en hadden zo een mooie tocht met veel dieren. 's Avonds deden we een nieuwe poging voor de night drive en deze leerboeken het gelukkig droog. Iemand in de auto krijgt een soort bouwlamp-spot vast en moet daarmee rond de auto en in de bomen schijnen op zoek naar ogen. De eerste keer dat we ogen zagen, waren het er meteen een heleboel: impala's en wildebeesten (gnoes). Omdat dit geen nachtdieren zijn, is het niet heel verstandig om lang in hun ogen te schijnen aangezien ze dan verblind worden en daarmee een goede prooi voor de leeuwen of luipaarden. Nu leek het ons wel leuk om getuige te zijn van een nachtelijke vangst, maar omdat het niet zo eerlijk was, schenen we toch maar niet te lang inde ogen ;). Het volgende moment zag iemand ogen in een boom, het eerste waar ik aan dacht was een luipaard, maar het bleek een bushbaby te zijn: en schattig klein aapje met een lange staart die van de ene boom naar de andere sprong. Toen ik de spot vast had zagen we opeens een paar grijze vlekken: neushoorns! De eerste sighting die we een aantal dagen eerder hadden gehad was al bijzonder, maar nu zagen we er drie naast de auto inclusief een jong van drie jaar. Gelukkig hadden ze net een modderbad gehad en waren ze goed zichtbaar en konden we ze goed volgen terwijl ze lekker aan het eten waren. Na de neushoorns hoorden we een hoop herrie van brekende takken en bladeren en bleek iets verderop een olifant rustig van zijn avondmaal aan het genieten te zijn.

Donderdag was het de verjaardag van een van de medevrijwilligers en hebben we met een aantal een heerlijke verjaardagstaart gemaakt en hebben we lekker gebraaid (bbq). Hij was alleen zo groot dat we er nog een paar dagen van gebruik hebben kunnen maken als toetje :). De volgende dag werden we net voor de lunch geroepen dat er een aantal leeuwen vlak bij gespot waren en of we mee wilden. Al een aantal dagen hoorden we de leeuwen in de buurt van het huis die daar aan het paren waren, maar nu waren ze eindelijk een keer gevonden. Iedereen pakte snel de camera en sprong meteen in de auto. Na een tijdje zette Joe (van het project) de auto stil en legde uit wat het plan was: we zouden te voet in twee groepjes proberen de leeuwen te vinden. Aangezien we nu niet de veiligheid van de auto zouden hebben, nam hij zijn geweer mee. De voorwaarde dat we mee zouden mogen was dat we alles zouden doen wat hij zegt, er was namelijk een kans dat ze ons zouden proberen aan te vallen en als je dan weg rent, ben je de klos, terwijl als je stil blijft staan, ze waarschijnlijk vlak voor je neus zouden stoppen en weer weg lopen. Wie wilde mee? Iedereen! Eerst ging de eerste groep met Hans daarin, iedereen braaf kort achter elkaar in de voetsporen van de voorganger. Met spanning zit je dan in de auto te luisteren of je iets hoort... Gelukkig kwamen ze na ongeveer tien minuten lachend terug naar de auto en nu was het onze beurt. Nog een keer werd gevraagd of we onze zenuwen wel genoeg onder controle zouden kunnen houden en toen iedereen bevestigend antwoordde, gingen we op weg. Enorm op je gehoor concentrerend loop de dan van het pad af met de grootste moeite om niet op dorre takjes te stappen. Na iets van dertig meter werd ons gebaard dat we stil moesten staan en wees Joe ons een paar bosjes verderop een leeuw die lekker van het zonnetje aan het genieten was, echt zo indrukwekkend om dat te voet te kunnen zien! Nog indrukwekkender was dat we op dat moment de parende leeuwen hoorden die verscholen achter een bosje naast ons bezig waren. De angst dat ze opeens tevoorschijn zouden springen zat er bij mij wel in, maar gelukkig hadden ze het te druk met elkaar om ons aandacht te geven. Na een paar minuten gingen ook wij weer terug naar de auto met een enorme ervaring erbij.
Die middag stond er iets op het programma wat we nog niet kenden en waar de anderen niets over wilden vertellen, dus bij ons (de nieuwe vrijwilligers) ontstonden al de meest wilde fantasieën: we zouden worden gedropt en zouden zelf de weg terug moeten vinden door de bush, of met een wildebeest zouden moeten vechten. Toen we zagen dat er biertjes ingepakt werden, kwam het idee dat we dronken met een leeuw zouden legen vechten :P. Gelukkig was niets van deze plannen waar en werden we naar een hoog stuk in het park gereden waar we boven op een rots een prachtig uitzicht hadden over bijna het hele park, echt super! Op de tocht terug werd besloten om de leeuwen nog een keer te gaan zoeken en aangezien het inmiddels donker begon te worden, werd de spot er bij gehaald. De impala's die we op een open plek tegen kwamen, slaakten allemaal rare kreetjes uit en toen we naar de andere kant keken, zagen we een paar meter van de auto een leeuw liggen met iets naast hem. We waren er nog niet over uit wat het zou zijn, een dode impala of een leeuwin. Na een paar minuten stond de leeuw op en kwam het dier naast hem tot leven en besloten ze op twee meter van de auto, vol in de spot, ons een show te geven over hoe leeuwen paren (het dier ernaast bleek een leeuwin te zijn). Ongegeneerd gingen ze hun gang en na afloop liet het mannetje een indrukwekkend gebrul horen, echt het hoogtepunt voor velen!

Wat mij alleen al een aantal dagen een beetje dwars zat, was dat ik de eerste week door een aantal teken gebeten was en die plekjes er nogal raar uit begonnen te zien: een soort grote muggenbult met in het centrum een witte plek. Een van de beten zat op m'n bovenbeen en de lymfeklieren daar in de buurt waren zo groot en pijnlijk geworden dat lopen niet heel prettig was. Een aantal avonden had ik al hoofdpijn en toen ik ook koorts kreeg, zijn we op zaterdag maar met Katie (ook van het project) naar een arts gegaan die de diagnose tekenkoorts stelde (wat ze bij het project ook al dachten), iets wat gelukkig met antibiotica (doxicycline) snel en goed te behandelen is. Zo'n snelle dokter had ik nog nooit mee gemaakt: ze kwam binnen, vroeg wat er aan de hand was (schreef meteen alles op), vroeg nog naar m'n voorgeschiedenis en ziektes in de familie en kwam toen al met de diagnose. Ze wilde me wel graag nog even lichamelijk nakijken en wat extra testjes doen (urine en een sneltest voor malaria) maar al met al was ik denk ik met een kwartier weer klaar. Toen konden we naar de apotheek die ernaast stond, zoiets had ik nog nooit gezien: een vrij grote kamer met langs alle muren planken waarop alle medicijnen netjes gesorteerd lagen, niets achter slot en grendel ofzo. Na 76 rand betaald te hebben (ongeveer €7,5) had ik m'n kuurtje doxicycline en een crème tegen infectie van de beten bij me en konden we weer terug naar het project. Gelukkig werkte de doxi snel en voelde ik me snel beter.
Die avond was het afscheidsfeestje van vijf van de zeven vrijwilligers, waaronder papa en ik. In het huis staat een whiteboard waar iedereen merits en demerits van elkaar op kon schrijven. Een merit is iets goeds, zoals bijvoorbeeld Hans die bij het verversen van het drinkwater in de broedkampen zoveel mogelijk kikkervisjes probeerde te redden en de mensen meteen een nieuw woord leerde: frog fishes. Omdat hij het Engelse woord voor kikkervisje niet kende, werden het frog fishes en iedereen heeft dat woord nu overgenomen :). Een demerit kan bijvoorbeeld zijn dat iemand het boek voor de waarnemingen vergeten was mee te nemen. Het feest begon met dat iedereen voor zijn merits een groen shotje kreeg en voor de demerits een rood shotje. Aangezien ik aan de antibiotica was en geen alcohol mocht, mocht ik die van mij weggeven aan wie ik wilde :). Ongeveer halverwege liet Katie een dvd zien met allemaal foto's van ons verblijf, erg leuk! (We hebben er allemaal eentje mee gekregen als dank voor ons werk) De rest van de avond ging, na het eten van het wildebeest game potjie (stoofschotel die op kampvuur gemaakt is), verder met drankspelletjes. Iedereen had een hele leuke avond!

Toen kwam maandag helaas de dag van het afscheid... Nadat we 's ochtends nog een rit door het park gemaakt hadden moesten we dan echt onderweg naar het vliegveld van Phalaborwa. Het was die dag iets van 38 graden en de elektriciteit in heel Phalaborwa was uitgevallen... Maar gelukkig hadden ze een noodgenerator voor de computers, dus konden we wel inchecken. Alleen de bagagecontrole apparaten werkte niet, dus werd iedereen een voor een naar binnen geroepen om de tas te doorzoeken: heeft u er iets in zitten wat niet mag? Nee? Mag ik even kijken? En snel wordt de tas even open gemaakt, hier en daar gevoeld en dan is het goed. Helaas moesten we wel nog ruim een uur wachten en het winkeltje had geen koude drankjes of ijsjes meer (de ijsjes zaten nog wel in een vrieskist maar waren helemaal gesmolten), maar we hebben ons wel vermaakt.
Op Johannesburg hebben we weer een auto opgehaald, deze keer met tom tom, en zijn we met twee andere vrijwilligers, die anders de hele dag op het vliegveld hadden moeten zitten, de stad even in geweest voordat we ze weer op het vliegveld afzetten.
Dinsdag hebben we het lekker rustig aan gedaan. In de middag zijn we naar het Lion park geweest waar we al veel over gehoord hadden. Een leuk park, maar na twee weken in de bush valt zo'n park toch een beetje tegen. Maar we hebben hier kleine leeuwtjes, hyena's, luipaarden, cheeta's en wilde honden gezien die we in het wild niet tegen gekomen waren, dus nu is onze "big 5" compleet :).
Gister zijn we naar de drakensbergen gegaan voor twee daagjes. Aangekomen bij ons huisje, kwamen we tijdens onze eerste wandeltocht een enorme onweersbui tegen die we vanuit de verte dichterbij hebben zien komen. Helaas gingen we iets te laat terug naar ons huisje en werden we vlakbij bekogeld met vrij grote hagelstenen, des te lekkerder is het dan om binnen te zitten kijken naar de storm. Toen het eenmaal droog was, waagden we nog een poging en zijn we naar de top van een van de bergen in de buurt geklommen, was erg blij met m'n klim-ervaring in Fontaine bleu :).
Vanmorgen (donderdag) wilden we eigenlijk weer gaan wandelen, alleen zat alles zo in de mist dat we er maar een lekker rustig ochtendje van gemaakt. Dit bericht schrijf ik nu op de ipad terwijl we onderweg terug zijn naar Johannesburg waar ik het hopelijk online kan zetten. Foto's bijvoegen gaat helaas niet, zal dat een volgende keer proberen.

Iedereen heel erg bedankt voor alle leuke berichtjes, zowel op de weblog, Facebook of de mail, ze zijn echt heel erg leuk om te lezen!

Groetjes,
Hans en Jannemieke