Busstations, verkopers en eindelijk gearriveerd

Hallo allemaal!

Eindelijk is hier dan het eerste berichtje vanuit Tanzania! Afgelopen zaterdag zijn Nienke en ik met het vliegtuig vertrokken vanuit Schiphol om zes weken coschappen te lopen in het St Joseph hospital in Kagondo. Na een vertraging van ruim een uur vertrokken we dan echt met het vliegtuig naar onze overstap in Istanbul waarna we doorvlogen naar Entebbe in Uganda. De vluchten gingen gelukkig probleemloos en om 4.30 uur zondagochtend lokale tijd landden we dan ook echt in Entebbe. Zodra je hier de terminal inloopt, kregen we meteen een plens desinfecterend middel over onze handen gegooid en moesten we een formulier invullen met of we symptomen hadden van ebola. Bij het inleveren van de papieren kreeg iedereen zelfs een laserthermometer op de slaap gericht. Gelukkig mochten we door en waren we echt toegelaten tot Uganda, Afrika!
Met bagage op de kar liepen we naar buiten waar de informatiebalie gevestigd was en vroegen we naar de bus naar Bukoba (het dorpje wat redelijk dicht bij Kagondo ligt). Er bleek al een bus te gaan om 6.00 uur vanaf Kampala en de taxichauffeur dacht dat we dat nog wel konden redden, dus snel alle bagage achter in de taxi en in het pikkedonker naar Kampala gereden. Drie kwartier later kwamen we bij de bus aan maar helaas bleek hier dat de Afrikaanse tijd soms ook andersom werkt. In plaats van 6.00 uur, was de bus om 5.30 uur vertrokken zodat we om 5.45 uur zonder bus stonden… Gelukkig was de taxichauffeur zo aardig om de hele stad door te zoeken voor ons voor de eerst volgende bus richting Bukoba. Deze werd redelijk snel gevonden dus om 6.00 uur stonden wij, twee blanke meisjes, midden op een donker, afgesloten en (op de medewerkers na) verlaten busterrein met onze bagage in de bus die als het goed is rond 8.00 uur zou vertrekken. Helemaal prettig voelden we ons niet, maar we stonden achter de bus en waren vanaf de weg niet te zien. Toen het eenmaal licht geworden was (zo rond 6.45) zijn we in de bus gaan zitten en wachtten tot de bus eindelijk zou vertrekken. Het in de bus zitten alleen is al een beleving op zich. Het terrein vulde zich langzaam met mensen die ook een bus zochten en om de paar minuten liep er een verkoper langs met etenswaar, drinken of andere spullen zoals horloges en zonnebrillen, die vragend omhoog keek of iemand iets wilde kopen.
Uiteindelijk vertrok de bus rond 9.15 en konden we echt ontspannen, de eerste horde was genomen! We konden een beetje slapen en daarnaast genieten van de prachtige omgeving, veel groener dan ik had verwacht. Tussendoor stopte de bus regelmatig om mensen uit of in te laden en dan waren er elke keer weer mensen met heerlijk ruikend geroosterd vlees en andere voedingsmiddelen. Zo verhongerden we in ieder geval niet :-). Vlak bij de grens kregen we te horen dat deze bus niet verder zou rijden dan de grens en dat we vanaf daar maar op een andere manier in Bukoba moesten komen… Gelukkig kregen we wel het bedrag wat we nodig zouden voor tot Bukoba terug.
Eenmaal de bus uit kwamen als vliegen op stroop mannen naar ons toe om onze bagage mee te nemen over de grens. Slim als ze waren hadden ze fietsen mee, anders hadden ze onze tassen (21 en 35 kg) nooit mee kunnen krijgen ;-). Eigenlijk hadden we hier geen zin in, maar de grens bleek nog een kilometer lopen te zijn en dat zagen we niet echt zitten na een tocht van 20 uur met nauwelijks slaap… Uiteindelijk waren we blij met ze en hebben ze ons goed geholpen met de bagage, het wijzen van de juiste deuren voor het visum en het wijzen van een dalladalla naar Bukoba.
Een dalladalla is een busje waar in principe ongeveer tien mensen in passen, maar waar er hier makkelijk twintig in kunnen. Op elkaar gepropt met handbagage op schoot hebben we zo de bijna twee uur durende reis naar Bukoba over de onverharde weg (asfalt kennen ze hier niet), verreweg het meest oncomfortabele stuk van onze reis. Maar gelukkig waren we te moe om ons echt druk te maken en hebben we dit ook overleefd.
Eenmaal in Bukoba hadden we een nummer van een betrouwbare taxi die ons naar Kagondo zou brengen. Nu bleken we alleen niet te kunnen bellen met onze Nederlandse simkaarten, maar gelukkig was er iemand in een winkeltje die zijn telefoon wilde uitlenen aan een moe Nederlands meisje. De taxichauffeur was er verrassend snel en hij heeft ons goed kunnen helpen met geld opnemen en het kopen van simkaarten en water voordat hij ons naar Kagondo bracht. Na 30 uur reizen waren we dan eindelijk op plaats van bestemming: Kagondo!

Kagondo is een klein dorpje in de heuvels vlak bij het Victoriameer wat voornamelijk bestaat uit het ziekenhuis en de bijgebouwen waar het personeel woont. Hiernaast is een klein straatje waar dagelijks markt is en staat er een kerk en staan verder in de heuvels enkele huisjes. Aangekomen in ons huisje bleek het water het niet te doen en bleken we geen kookmogelijkheid te hebben. De eerste avonden hebben we dus in de kantine van het ziekenhuis (gebouwtje naast ziekenhuis) gegeten. Het gebrek aan stromend water werd opgelost door meerdere enorme bakken water in het huisje te zetten zodat we in ieder geval konden douchen en afwassen. Momenteel hebben we nog steeds geen water, maar je wordt op deze manier wel heel creatief :-P.

Hoe het hier verder is en hoe het ziekenhuis is zal ik in een volgende weblog vertellen, anders wordt deze veeeeel te lang ;-).

Heel veel liefs uit het prachtige Tanzania!
Jannemieke