Mutsjes, afscheid en safari

Lieve allemaal,

Vorige week was onze laatste week in het ziekenhuis en dus de laatste week co-schap in Tanzania. Op de laatste ochtend hebben we een eindpresentatie gehouden over het belang van het bedekken van het hoofdje van een baby direct na de geboorte, door bijvoorbeeld een mutsje. In Nederland is dit een van de eerste dingen die je doet nadat een baby geboren is terwijl hier de baby’s “bloothoofds” door het leven gaan. Het bedekken van het hoofdje is belangrijk omdat het hoofdje van een baby zo’n 25% van het lichaamsoppervlakte beslaat en hierdoor de afkoeling ook voor 25% via het hoofd gaat. Zonder mutsje kunnen baby’s dus snel afkoelen en onderkoeling is erg gevaarlijk voor een baby omdat deze zelf de lichaamstemperatuur nog niet kan regelen. Iedereen reageerde enthousiast, alleen het probleem is dat ze hier geen mutsjes hebben voor pasgeborenen en het ziekenhuis hier ook geen geld voor heeft… Natuurlijk hadden wij hier ook over nagedacht en een oplossing verzonnen :). We gaan een project opstarten wat onderdeel gaat worden van een bestaande stichting die zich inzet voor het ziekenhuis. Ons project heet “cap the baby warm”, vertaald naar het Nederlands: “muts de baby warm”. Het doel is om zo veel mogelijk mutsjes in te zamelen, deels gaan we dit doen door de ziekenhuizen om hulp te vragen. Maar het grootste deel willen we inzamelen door bekenden en onbekenden te vragen om babymutsjes te breien. Deze mutsjes sturen we dan naar het ziekenhuis en krijgen de baby’s na de geboorte op en ze mogen deze ook mee naar huis nemen, zodat ze in ieder geval één mutsje hebben. Dus mocht je het leuk vinden om te breien en een goed doel willen steunen, we zijn ontzettend blij met alle mutsjes die we kunnen opsturen!

Na de presentatie gingen we voor de laatste keer naar de zalen om visite te lopen, het was erg vreemd om te weten dat ik deze kinderen waarschijnlijk nooit meer zal zien… Gelukkig ging het met de meeste kinderen beter en kon ik de zaal met een gerust hard verlaten. Omdat het nog vrij vroeg was, ging ik daarna naar Nienke haar zaal om te kijken of ik kon helpen. Zij had net een bevalling gedaan en er lagen nog twee vrouwen die bezig waren met bevallen. De bevallingen gaan hier heel vaak goed en het lijkt hier ook makkelijker te gaan dan in Nederland. De volgende vrouw die aan het bevallen was bleek meconiumhoudend vruchtwater te hebben, dit betekent dat de baby het niet fijn meer heeft in de buik en van de stress gepoept heeft. In Nederland is dit al een slecht teken, maar met de technologie kan het kindje vaak goed ondersteund worden. Hier echter is de kans groot dat het kindje het niet gaat halen. Ondanks dat ik dit wist, wilde ik toch alles op alles zetten om dit kindje een zo goed mogelijke kans te geven. We waren heel even bij de vrouw weg gelopen om iets te doen en toen we terug kwamen bleek het hoofdje er al half uit te hangen, nadat we snel handschoenen aangedaan hadden kond Nienke nog net het kindje aanpakken. Het kindje zag er niet goed uit en met moeder ging het ook niet goed, zij bleef hard bloeden. We hadden snel de navelstreng doorgeknipt, alleen was de klem zo scherp dat een deel van de navelstreng doorgescheurd was. Die klem hebben we er maar op laten zitten, dit kwam later wel. Het kindje ademde niet en het hartje deed het heel langzaam. Na een hoop droogwrijven, uitzuigen en beademen begon het kindje een beetje zelf te ademen, maar het hartje bleef heel langzaam kloppen. Samen met Maaike (moeder van Nienke) heb ik toen het kindje gereanimeerd, best heftig. Nienke had inmiddels twee keer de dienstdoende arts gebeld dat hij direct moest komen en tien minuten later kwamen drie artsen aangelopen die in de deuropening toe keken: Nienke probeerde met alle macht het bloeden van de moeder te stoppen en Maaike en ik waren bezig om het kindje te laten ademen. Gelukkig reageerden de artsen daarna wel snel en werd de moeder naar de operatiekamer gereden. Na ongeveer een kwartier ging het hartje van het kindje gelukkig wat sneller kloppen zodat wij haar niet meer hoefden te ondersteunen. Maar door de ontlasting die in de longetjes zat, was nog erg grauw van kleur en had ze extra zuurstof nodig. Na lang gezoek heb ik haar aan het zuurstofapparaat kunnen leggen, al was het slangetje waardoor de zuurstof kwam veel te groot. Gelukkig kleurde ze hierdoor wat bij. Een nadeel hiervan was dat de verpleegkundige de zuurstof weer uitgezet had, want “ze zag er toch goed uit?”. Met veel moeite heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat ze er nu goed uit zag ómdat ze zuurstof had gekregen, haar lipjes ontkleurden namelijk weer snel. Volgens mij begreep de verpleegkundige wat ik bedoelde, want de zuurstof mocht weer aan. Nadat de moeder klaar was op de operatiekamer en het bloeden bij haar gestopt was, kon ik met het kindje naar de operatiekamer om de navelstreng te hechten, de scheur zat namelijk zo dicht bij het buikje, dat we de navelstreng niet af konden binden. Dit verliep gelukkig soepel en hierdoor hadden we ook de mogelijkheid om het zuurstofgehalte in het bloed te meten, dit was schrikwekkend laag: 65%. Normaal hoort het tussen de 95-100% te zijn en 65% is extreem laag. Hierdoor had ik gelukkig wel een extra reden om uit te leggen waarom de zuurstof bij dit kindje zo belangrijk is! Hoe het met dit kindje af gaat lopen weet ik niet, het enige wat ik weet is dat ik er alles aan gedaan heb om het een zo goed mogelijke kans te geven.
Dit alles bij elkaar gaf Nienke en mij niet zo’n prettig gevoel om mee weg te gaan… Gelukkig lag er nog een vrouw die aan het bevallen was, dus hebben we gewacht tot zij ging bevallen en hebben haar daarbij geholpen. Bij haar is alles goed gegaan en zo hebben we toch een goede afsluiting kunnen hebben van onze mooie en leerzame tijd in het ziekenhuis!

Na ons laatste nachtje in ons huisje vertrokken we de volgende ochtend met al onze spullen richting Mwanza waar we na een dagje bus arriveerden. De volgende ochtend vertrokken we op safari! We begonnen met 2,5 dag Serengeti, om via de Ngorogoro crater naar het Tarangire park te gaan. Serengeti, wat in het Swahili eindeloze vlakte betekent, was enorm indrukwekkend. Direct bij ingang van het park werden we verwelkomd door honderden zebra’s en duizenden wildebeesten (gnoes) die over de eindeloze vlaktes aan het grazen waren, werkelijk waar een adembenemend gezicht! Verder zijn we de eerste dag olifanten, buffels, giraffen en een hoop soorten antilopen tegen gekomen. ’s Nachts sliepen we op een camping midden in het park, wat betekent dat je de hele nacht hyena’s en andere dieren hoort. Bij het opstaan liep er een giraffe half over de camping, een echt safari gevoel! Deze dag zouden we een volle dag in het park hebben en hebben we weer super veel gezien. Veel verschillende landschappen, de ene nog mooier dan de ander, en veel verschillende dieren. In een boom spotten we eindelijk een luipaard, na twee keer Zuid-Afrika had ik deze nog nooit gezien! Een stuk verder zagen we meerdere leeuwen op een aantal rotsen liggen, ze lagen heerlijk in de schaduw onder wat bomen en hadden uitzicht over de hele vlakte. Op de ene rots lagen allemaal leeuwinnen en op de andere lagen vier welpjes van ongeveer een half jaar oud. We zijn toen in de buurt gaan lunchen (in de auto natuurlijk) zodat we een mooi uitzicht hadden over de leeuwen. Niet lang daarna liepen er twee leeuwinnen naar beneden en keken goed in het rond. We zijn toen weer dichterbij gegaan en toen we net bij ze waren, greep een van de leeuwinnen een jong wildebeest die was afgedwaald van de groep! Na een kort gevecht had de leeuwin gewonnen en sleepte ze het diertje trots mee naar een heuvel waar de andere leeuwen al naartoe aan het lopen waren. Hier mochten eerst de welpjes eten en later mochten ook de andere leeuwinnen deel nemen aan het maaltje. Om zo iets indrukwekkends in het echt te kunnen zien was werkelijk waar onbeschrijflijk, al probeer ik het natuurlijk wel :). De hele weg terug naar de camping waren we nog zo aan het nagenieten dat we bijna de hyena’s misten, hoe veel prachtige dieren kan je op een dag zien?
De volgende ochtend werd een vroege ochtend, om 6.00 vertrekken voor een ochtendrit. Deze keer gingen we de andere kant op en kwamen langs een gigantische kudde buffels op weg naar de hippopool. Dit is een meertje waar enorm veel hippo’s, nijlpaarden, in zaten. Wederom weer prachtig om te zien hoe deze dieren zich voortbewegen en met zo veel dieren in zo’n relatief klein meertje kunnen zitten! Na een heerlijke lunch vertrokken we naar de Ngorogoro conservation area. De Ngorogoro cratert is een enorme krater waarin heel veel verschillende dieren leven. De rit naar de camping daar was vrij lang dus we zouden de volgende dag naar de krater gaan. Vlak voor het avondeten werden we opgeschrikt door een olifant die over de camping liep om uit de waterton te gaan drinken, weer safari al om!
Een koude nacht later, we sliepen op 2800m hoogte, daalden we de krater af om de natuur en dieren te bekijken. Bovenop waren we een beetje sceptisch over hoe veel dieren je zou kunnen zien in zo’n redelijk afgesloten krater, maar we werden meteen terecht gewezen door een aantal leeuwen in de verte en jakhalzen dichtbij die voorbij huppelden. De krater is echt een bijzondere omgeving, je hebt haast het gevoel dat je in een dierentuin rijdt: aan alle kanten zie je hoge bergmuren en het zat ecth vol met dieren van allerlei voormaat. In het Serengeti hadden we al vier van de big 5 gezien (leeuw, luipaard, buffel en olifant) en hier hoopten we de vijfde te kunnen zien: de neushoorn. Vol goede moed begonnen we met zoeken en werden verrast door een mannetjesleeuw die heerlijk in de schaduw lag te slapen. Gelukkig voor ons schrok hij eventjes wakker waardoor wij zijn prachtige manen konden bewonderen voordat hij weer verder ging met slapen. Even later werd ons zoeken beloond: een zwarte neushoorn die midden op het veld liep, onze big5 was compleet! De rest van de ochtend werden we nog getrakteerd op een grote groep leeuwen met welpjes en een aantal andere leeuwen die heel dicht bij de auto kwamen. Onze safari kon niet meer stuk!
Als afsluiter stond de volgende dag Tarangire op het programma, een ander national park. Na een stormachtige nacht met veel onweer, was het ’s ochtends weer prachtig weer toen we voor het laatst ons tentje leegruimden. In het Tarangire park was weer een ander landschap dan we eerder gezien hadden. In het Serengeti waren er veel grote vlakten met vrij dor gras afgewisseld met bomen en bosjes van verschillend formaat, in het Tarangire was het erg groen met veel heuvels. De “dierdichtheid” was veel minder dik, maar dit werd goedgemaakt door de enorme hoeveelheid olifanten die er rond liep. We hebben een half uur stil gestaan bij een groep die aan het uitrusten en aan het eten was, echt gaaf om al die verschillende groottes te zien en te zien hoe ze zichzelf afkoelen en eten!
Maar hierna zat onze safari er helaas wel op, we hebben deze vijf dagen ontzettend veel dieren en natuur gezien en enorm genoten van alles. Nu gaan we verder met reizen en de volgende weblog zal waarschijnlijk de laatste zijn die vanuit Tanzania komt.
Voor nu nog heel veel liefs en groetjes aan iedereen!

Groetjes!
Jannemieke