Toeters, protheses en Rubondo

Hey allemaal!

Inmiddels zijn we weer ruim een week terug van de Kilimanjaro en zijn we al weer aan onze laatste week in het ziekenhuis bezig, de tijd vliegt echt!
Afgelopen week hadden Nienke en ik gewisseld van afdeling, zij deed nu de kinderafdeling (paediatrics) en ik de verloskunde/gynaecologie (maternity). Zo druk als het in onze eerste week was, zo rustig was het nu. Lagen er in de eerste week dagelijks boven de 50 kinderen op de kinderafdeling, vorige week waren dat er steeds maximaal 30. Ook op maternity was het erg rustig, in eerdere weken was er steeds wel dagelijks een keizersnede en meerdere bevallingen, in mijn week is er een kindje geboren en dat was ook nog ’s nachts. Maar met deze rust was het wel goed te doen om de visite alleen te doen. Gewapend met een aluminium of houten toeter en een Swahili sprekende ben ik alle zwangere en net bevallen vrouwen langs gegaan. Bij iedereen voelen naar de baby en luisteren naar de hartslag van de baby, ik heb er enige handigheid in gekregen :).
De problematiek die er lag was meestal gelukkig niet heel heftig, maar een vrouw was wel heel heftig en ging me echt aan het hart. Deze vrouw was al ruim acht maanden zwanger en de ongeboren baby was een paar dagen ervoor overleden, waardoor is onbekend. Vaak wachten ze hier tot de baby toch spontaan geboren wordt, maar bij deze vrouw was er besloten om in te leiden. Hiervoor hebben ze niet echt een protocol, maar uit verschillende boekjes kwamen toch behandelplannen. Op de ochtendoverdracht was er al veel discussie over de werkwijze, maar hier was voor gekozen en werd dan ook afgemaakt. Eind van de ochtend was er aardig wat ontsluiting en werd besloten om een weeën opwekkend middel aan te hangen, hopende dat de ontsluiting verder zou gaan en de weeën zouden beginnen. Toen ik halverwege de middag langs kwam, bleek het middel niet sterk genoeg en werd het verhoogd waarop de weeën beter op gang kwamen. Vertrouwende dat wat ik had overgedragen aan de verpleging werd opgevolgd, ging ik naar huis. De volgende ochtend bleek alleen dat het weeën opwekkende middel gestopt was… Niemand kon vertellen waarom of wie dat had besloten. En in de status stond ook niets! Na overleg met de arts zijn we het middel weer gestart met uitdrukkelijke instructies te bellen als er iets niet goed zou gaan of als het niet zo vorderen. Later die dag ging ik nogmaals langs om te kijken hoe het ging en waren ze net gestopt met het middel. Wat bleek nu? Ze had een keizersnede in de voorgeschiedenis (wat nergens stond vermeld of werd genoemd) en ze kreeg stekende pijn in haar buik, wat kan duiden op een scheur van de baarmoeder. Gelukkig was er adequaat gereageerd door te stoppen met het middel, maar nu lag daar een vrouw van een overleden kind, zonder weeën en totaal uitgeput. Een van de artsen is er toen bij gekomen en heeft de zorg overgenomen. Later die middag is deze mevrouw met een vacuümpomp bevallen van het overleden kindje.
Wat ik hier zo moeilijk aan vond, is dat je denkt dat je het goed documenteert en overdraagt, maar dat door een beslissing van iemand, niet bekend wie, deze vrouw bijna een dag langer heeft moeten doen over haar bevalling van het overleden kindje. En wat bijna nog moeilijker is, is dat het niemand iets lijkt te doen, het lijkt “part of life”… Aan de andere kant begrijp ik ook dat als je vaker dit soort dingen meemaakt, dat het je dan misschien minder raakt, als zelfbescherming.

Omdat het zo rustig was in het ziekenhuis, hebben we de rest van het ziekenhuis ook kunnen bekijken. Zo zijn we langs geweest in het deel waar ze infuusvloeistoffen klaarmaken en bij de prothese makerij. In de infusion unit worden alle infuusvloeistoffen met de hand samengesteld en in glazen flessen gedaan. Alles wordt precies afgewogen en per zoveel flessen gemengd voordat het in een steriele ruimte in de steriele flessen gedaan wordt. Na gebruik komen de flessen weer terug, worden weer gewassen en opnieuw gevuld. Het ziet er uit als een goed werkend systeem, alleen weet ik niet of dit systeem er in Nederland door zou komen qua steriliteit en dergelijke ;).
Iets speciaals wat dit ziekenhuis heeft, is een prothese makerij. Hier komen mensen uit de wijde omgeving voor langs om een prothese aan te laten meten. Deze wordt dan met de hand opgemeten en ook helemaal met de hand gemaakt vanuit hout, plastic en schroefjes. Was erg leuk om te zien!

In onze vrije tijd zijn we afgelopen weekend naar Rubondo Island geweest, dit is een vrij groot eiland in het Victoriameer. Het is door het “grote toerisme” nog niet ontdekt en de natuur is werkelijk waar prachtig, echt een paradijsje! De rit naar het haventje duurde ongeveer drie uur waarin het ene prachtige landschap werd afgewisseld met het andere. In het haventje kwam en schattig smal bootje ons ophalen om naar het eiland toe te varen. Eenmaal op het eiland werden zodra we in de auto zaten verwelkomd door een nijlpaard (hippo) die op het land lekker aan het grazen was, ons eerste wildlife was binnen :D. Onderweg naar het huisje kwamen we nog meerdere bushbocks (antilopesoort) en een sitatunga tegen. De sitatunga is ook een antilopesoort met als bijzonderheid dat het kan zwemmen. Na een heerlijke lunch met super veel fruit gingen we op pad om een wandeling te maken over het eiland en hopelijk wat wild tegen te komen. Het was superheet en wij zweetten ons kapot, de dieren bleven dus ook lekker in het diepe bos, ver weg van de zon. De verschillende terreinen waar we langs kwamen waren werkelijk waar prachtig! Van grasland met af en toe een palmboom tot regenwoud met lianen. Boven op een uitkijkpunt hadden we uitzicht over een deel van het eiland en het omringende meer, echt geweldig!
Op de terugweg werd het wat bewolkter en koelde het wat af waardoor we ook wat meer dieren tegenkwamen, onder andere weer sitatungas en bushbocks. Het is nu ook het vlinder seizoen en deze felle diertjes lieten zich daarmee ook veel zien. Helaas vlogen ze steeds te snel om goed op de foto te krijgen ;).
Na een heerlijk avondje bij het kampvuur aan het idyllische strand, gingen we de volgende ochtend redelijk vroeg op pad met de boot. Rubondo staat bekend als een gebied met een van dichtste populaties van de Afrikaanse visarend, deze zijn we ook veel tegen gekomen. Het leuke is dat deze altijd met zijn tweeën zijn, dus als je er een zag, konden we zoeken naar de tweede die vaak dichtbij zat. Echt enorme en imposante dieren! Wat ook imposante dieren zijn, zijn krokodillen en hippo’s. De hippo’s hebben we vrij veel gezien, maar die waren nogal verlegen, dus veel meer dan de bovenkant van hun hoofd kregen we niet te zien. De krokodillen daarentegen lieten zich in vol ornaat zien, soms wel zes meter lang! Een aantal lagen zo stil dat het leek alsof ze van plastic waren en er speciaal voor ons waren neergelegd, schrikken was het steeds als ze dan met een poot bewogen en het water in gleden :P. Naast de Afrikaanse visarend waren er enorm veel andere mooie vogels, waarvan ik van de helft hun naam niet weet.
De lunch was ditmaal weer super lekker met veel fruit en daarna vertrokken we weer naar de langwerpige boot om terug te gaan naar Kagondo. Als afscheid zagen we twee van de olifanten die op Rubondo rondlopen in het bos! De driver stopte plots en zei dat hij een olifant zag. Na even getuurd te hebben zagen wij hem ook, verscholen achter de bosjes! Na een tijdje gekeken te hebben naar deze olifant hoorden we plots aan de andere kant van het pad ook een hoop herrie en bleek daar de partner van de andere olifant rond te banjeren! Na een tijdje stak deze over naar z’n vriendje en vertrokken ze samen verder het bos in.

Zoals eerder geschreven zitten we nu al weer in onze laatste week in het ziekenhuis, het gaat zo ontzettend snel! Ik heb het hier enorm naar m’n zin en zal iedereen en alles enorm gaan missen. Dit weekend zullen we vertrekken voor safari richting het Serengeti, de Ngorogoro crater en Tarangire Park om via de Usumbara Mountains voor de laatste paar dagen naar Zanzibar te gaan.
Nogmaals super bedankt voor alle leuke en lieve reacties! Zijn echt heel leuk om te lezen!

Liefs,
Jannemieke