Hoge pieken en diepe dalen

Track to the roof of Africa. Zo wordt de tocht naar de top van de Kilimanjaro vaak genoemd, en zo voelt ook.
Vorige week zijn Nienke en ik begonnen aan het beklimmen van de Kilimanjaro via de Machame route. Dit is een route die wordt omschreven als zwaar, maar met een hoog slagingspercentage tot de top. De tocht zou zes dagen duren met tussendoor overnachtingen in tenten.
Op zondagochtend werden we opgehaald door een busje met tien mensen, dit bleken grotendeels de mensen te zijn die ons zouden helpen de top te bereiken. Omdat het zo’n lange en zware tocht is, heb je veel porters wat jouw tenten, spullen en eten naar elk kamp brengen (en daarbij hun eigen spullen). Dit was wel even slikken want ik was gewend om als ik ging wandelen, óf zelf alles mee te nemen, óf te slapen in berghutten waar alles gewoon naar boven kwam per kabelbaan of iets dergelijks. Maarja, ik had ook nog nooit zo’n lange tocht gemaakt… Van de mensen in het busje, bleken er twee onze gidsen te zijn en zeven onze porters waar sommigen ook andere taken hadden. Zo hadden we een kok en een “waiter” die het eten en drinken naar onze tent zou brengen. Voor ons gevoel erg onnodig, maar we konden er niets aan doen. Wij hadden nog de hoop dat als we met zijn tweeën maar een tas mee zouden nemen, we dan minder mensen nodig zouden hebben, maar Tanzaniaanse logica bleek anders… Redelijk opgelaten en decadent voelend, stapten we dus bij de ingang van het pad uit om ons in te schrijven en alle dingen te regelen. In de tussentijd konden we vast een beetje wennen aan de mensen die tegelijk met ons de route zouden lopen en die we dus tegen zouden kunnen komen. De groepen die we zagen liepen erg uiteen van studenten met een bij elkaar geraapt zooitje aan spullen, tot rijke middelbare westerlingen die van alles het duurste en het beste hadden.
Na een uurtje wachten konden we eindelijk vanaf 1800m aan onze toch beginnen met onze gidsen Nico en Peter. De eerste dag begin je in het regenwoud en het begin van het pad is erg breed en redelijk steil. Na een tijdje werd het pad smaller, zodat er geen auto meer overheen zou kunnen, en begon de tocht echt. Tijdens het lopen kom je steeds mensen tegen, vooral porters die je inhalen. Zij dragen grote rugzakken op hun rug en daar bovenop of op hun hoofd nog een enorme zak met andere spullen. Hoe zij dit kunnen in mij een raadsel, wij vonden onze tassen met dagspullen en 4 liter water al zwaar… Af en toe kletsend liepen we steeds verder omhoog en steeds dieper het regenwoud in. De zwaarte van het wandelen viel ons nog erg mee, het was wel steil, maar zeker goed te doen. Peter (gids) vertelde ons dat als je gids wilde worden, je eerst een aantal jaar als porter gewerkt moet hebben. Daarna moet je een cursus Engels volgen en een cursus voor gids en als je die beide met succes aflegt, kan je werken als gids.
Ongeveer vier uur lopen verder kwamen we aan bij ons eerste kamp op 3000m hoogte waar onze koepeltjes klaar stonden, het ene tentje was om in te slapen, het andere tentje om in te eten. De gids schrok eventjes toen hij ons in het eettentje zag zitten, hij had verwacht dat we twee kleine meisjes zouden zijn die makkelijk rechtop zouden kunnen zitten op een stoel… Het tegendeel was waar, we zaten redelijk gebogen om niet tegen het dak aan te zitten, maar dit vonden we geen probleem. De tenten van alle lopers staan op het zelfde terrein en bij sommigen zagen we grote feesttenten met lange tafels met bloemen erop of juist kleine hoge tentjes. Die grote feesttenten bleken eettenten te zijn, deze waren we onderweg ook al tegen gekomen en daar hadden mensen dus in geluncht. De kleine tentjes bleken privé toiletten te zijn, dixys in een tent. Wij gingen gewoon op de normale toiletten: houten hutje met gat in de grond, en voelden ons meteen een stuk minder decadent ;).
Na een goede nachtrust gingen we door het bevroren gras verder met de tocht. We hadden veel geluk met het weer: in de ochtend stralende blauwe lucht met een zonnetje. Langzaam maar zeker zagen we het landschap veranderen van supergroen regenwoud, via een soort heidelandschap, naar voornamelijk vulkaansteen met na elke bocht weer een ander prachtig landschap! Zo veranderlijk als het landschap was, was het weer ook. Het ene moment liepen we in de stralende zon, enkele minuten later liepen we in de mist waarna deze vaak aan het eind van de dag weer op trok om in de avond een prachtige sterrenhemel te laten zien. Deze tweede nacht sliepen we op ongeveer 3800m, en dat was in de kou goed te merken. Nienke kreeg helaas last van haar migraine en heeft die avond veel hoofdpijn gehad en overgegeven…
De volgende ochtend voelde ze zich gelukkig wel goed genoeg om verder te lopen. Deze dag zou een acclimatisatiedag worden, lopen tot 4600m en dan snel afdalen voor de nacht tot 3900m. Het lopen van 3800m naar 4600m begon wat zwaarder te worden, waarschijnlijk door de hoogte en omdat we er al twee dagen op hadden zitten. De laatste uren tot het hoogste punt van de dag werden extra zwaar doordat er dichte mist was met een koude wind. Een lunch op 4500m vol in de wind bleek ook niet zo’n goed idee te zijn, maar we moesten toch echt ergens wat eten. De hoogte en kou begonnen na het hoogste punt van de dag ook redelijk zijn tol te eisen, Nienke kreeg weer meer hoofdpijn en ook bij mij kwam er een vervelende hoofdpijn die niet weg wilde. Toen we na drie uur steil naar beneden lopen met veel ijs eindelijk ons kamp zagen, waren we ook erg blij. Waar bij mij de hoofdpijn afnam toen we aankwamen in het kamp, nam bij Nienke helaas de hoofdpijn toe en kwam het avondeten er met een grote gang weer uit… Gelukkig bleek na deze nacht op 3900m hoogte dat de migraine niet meer terug zou komen, helaas was Nienke hierdoor wel redelijk verzwakt.
Dag 4 begon met het beklimmen van een muur met handen en voeten, prachtig! Waar wij al onze handen en voeten nodig hadden, werden we aan alle kanten ingehaald door de porters met al hun bagage op nek en hoofd. We hadden al veel respect voor deze mensen, maar nu nog meer! Aangezien het de dag voor de beklimming van de top zou zijn, hadden wij verwacht dat het niet zwaarder zou worden dan de dagen ervoor. Weer bleek de Tanzaniaanse logica anders… Tot een uur voor de lunch was het zeer goed te doen en zeker niet heel zwaar. We kwamen daarna bij een soort vallei waar we eerst steil naar beneden moesten, om aan de andere kant weer dezelfde hoogte steil omhoog te lopen. Waarom ze geen loopbrug gemaakt hebben? Maarja, dat is dan weer erg westers gedacht ;). Redelijk vermoeid kwamen we weer boven om na de lunch aan de laatste etappe van de dag te beginnen, deze zou ongeveer twee uur duren. Met goede moed begonnen we aan een steile helling van losliggend vulkaangruis in de dichte mist, we voelden ons net deelnemers aan expeditie poolcirkel: zonder iets van je omgeving te zien, in een wit landschap en stokken achter elkaar in een rijtje naar boven lopen. Doordat de mist zo dicht was, hadden we geen idee hoe ver we nog moesten. Toen we eenmaal boven aan de helling waren, bleek dat we nog een lang stuk vlak moesten lopen om daarna nog een steile helling naar boven te klimmen, twee uur (die drie bleken te zijn) hadden nog nooit zo lang gevoeld…
Uiteindelijk kwamen we rond een uur of vijf vermoeid aan in ons hoogste kamp op 4600m. Hier kregen we snel wat te eten om daarna vlug de slaapzakken in te kruipen. Om 23.30h zouden we namelijk gewekt worden om te beginnen aan de beklimming van de top! Met vier lagen bovenkleding en drie lagen onderkleding lagen we zo in ons tentje ons best te doen om in slaap te vallen. Niet echt makkelijk als overal om je heen vrolijk gekletst en gebeld wordt door de porters die een avondje vrij hebben ;). Maar uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen en veel sneller dan goed was werden we weer wakker gemaakt.
In het pikkedonker, onder een prachtige sterrenhemel met felle maan, trokken we onze winterjassen, extra dikke broeken, dubbele handschoenen en dubbele mutsen aan om bij het schijnsel van onze hoofdlampjes te beginnen aan het laatste deel naar de tocht. De tocht begon met direct een steile helling die niet meer vlak zou worden. Als je naar boven keek zag je alleen de sterren en de lampjes van de wandelaars voor je, de overgang tussen de twee was niet te zien. In een sliert van wandelaars liepen we zo de berg op, tegengewerkt door de sterke, koude wind. Doordat het zo ontzettend helder was, was het ook ontzettend koud, rond de hoogte van 5000m bleek het achteraf -12 graden te zijn, de wind nog niet meegerekend. Regelmatig moest je stoppen met lopen om je schrap te zetten tegen de wind die onvoorspelbaar uit alle richtingen kwam. Een aantal dagen geleden had ik last gekregen van mijn keel wat nu erg begon op te spelen. Door de kou kon ik eigenlijk alleen door mijn mond ademhalen waardoor mijn keel extra droog werd. Iedere poging van slikken werd afgestraft met een hoestbui en een aanval van misselijkheid. Na twee uur lopen zagen we de eerste mensen omkeren om weer terug te gaan naar het kamp. Nienke was door haar migraine en overgeven de dagen eerder zo verzwakt dat ze nauwelijks meer op haar benen kon staan en door de kou voelde ze haar handen en voeten niet meer. Zij heeft op dat moment besloten dat het niet waard was haar gezondheid te riskeren voor een bergtop en zij is met Peter terug naar het kamp gegaan. Heel begrijpelijk, alleen extra moeilijk om daarna door te gaan. Ondanks dat ik me niet goed voelde, voelde ik me nog goed genoeg om wel door te gaan. Van de rest van de tocht naar boven heb ik niet veel mee gekregen, een paar keer moest ik stoppen omdat ik moest overgeven, maar zodra dat over was kon ik wel weer verder. Rond half zeven begon het wat lichter te worden en kwam de zon op, een super gevoel want nu kon het niet heel lang meer zijn. Het laatste half uur was enorm zwaar, per stap duurde denk ik minstens tien seconden: stap… stok… stok..., stap… stok… stok…. Maar uiteindelijk was daar dan Stella Point! Dat is het punt waar je op de graad komt op 5756m. Vanaf hier zou het nog een uur lopen zijn naar de echte top, Uhuru peak op 5895m. Bij aankomst op Stella Point moest ik voor de derde keer overgeven en echt stevig op mijn benen staan lukte niet meer. Daar besloot ik dat dit voor mij de top was, dat laatste uur lopen voor 100 extra hoogtemeters had ik er niet voor over. En daarbij wilde ik niet liever dan naar Nienke toe om te kijken hoe het met haar was. Na een knuffel van Nico en een paar foto’s gemaakt te hebben begonnen we aan de afdaling. Omdat het tijdens de klim bijna de hele tijd donker geweest was, had ik geen idee hoe de omgeving eruit zag: een grote steile vlakte met bruinig lavasteen en –gruis. Ook had ik me niet gerealiseerd dat ik ook weer naar beneden moest komen en lichtelijk in paniek besefte ik dat ik nauwelijks nog op mijn benen kon staan, laat staan netjes 1100m naar beneden kon lopen… Gelukkig gaf Nico me een stevige arm en zo gingen we zij aan zij half skiënd naar beneden. Het laatste stukje waren wat meer vaste rotsen en werd het pad weer wat smaller waardoor ik het alleen moest doen. Ik kan me niet herinneren ooit zo traag naar beneden gelopen te zijn. Maar ook hier kwam een eind aan toen ik eindelijk in de tent bij Nienke kwam! Gelukkig had zij nog een paar uurtjes kunnen slapen en was ze weer redelijk bijgekomen van de nacht. In het kamp hoorden we ook dat de omstandigheden deze dag extreem zwaar waren: harde wind en erge kou. Waar normaal gesproken ongeveer 97% Stella point haalt, heeft vandaag max 70% Stella point bereikt en max 50% de top.
Na een uurtje gerust te hebben, kregen we lunch om daarna weer verder af te dalen naar ongeveer 3100m. Een uurtje rust en wat te eten hebben wonderen gedaan en met redelijk goede moed vertrokken we naar beneden. Weer zagen we het landschap veranderen, ditmaal de andere kant op: van eindeloze grijsbruine vlakte, via mini heide-struikjes naar regenwoud. Het besef van naar de subtop gelopen te hebben zat er bij mij nog niet helemaal in. Nog steeds niet eigenlijk, al begint dat steeds iets meer te komen.
De laatste dag liepen we weer in het grote regenwoud met prachtig weer. Dit tochtje zou maar ongeveer drie uur duren en het genieten van de omgeving lukte gelukkig weer. Door het vele afdalen kwamen mijn knieën een beetje in protest, maar de prachtige uitzichten en het idee dat we dé Kilimanjaro beklommen hadden maakte alles goed!

Na een nacht in Moshi gebleven te zijn, vertrokken we terug naar Bukoba waar de moeder van Nienke diezelfde ochtend was aangekomen. Haar en onze reizen verliepen gelukkig zonder problemen en sinds zaterdagavond zitten we met zijn drieën in ons huisje in Kagondo! Maaike (de moeder van Nienke) is de laatste twee weken in het ziekenhuis bij ons om te helpen in het ziekenhuis waar ze kan.
Bij terugkomst in Kagondo kregen we nog een groot welkomstcadeau: het water deed het en de douche ook! Eindelijk kunnen we thuis douchen, en zelfs warm!

Lieve allemaal! Het beklimmen van de Kilimanjaro was zoals jullie hebben kunnen lezen een tocht van grote pieken en diepe dalen. Wat vooral bij blijft zijn de hoge pieken die je met zo’n prachtige tocht meemaakt.

Heel veel liefs,
Jannemieke