OPD, theatre en onweer
Door: Jannemieke
Blijf op de hoogte en volg Jannemieke
22 Januari 2015 | Tanzania, Bukoba
Habari mzungu!!
Dit is een begroeting die we erg vaak horen: Hallo blanke!! In dit deel van Tanzania is het toerisme nog niet echt op gang gekomen en dus komen hier bijna geen blanken. De paar keer dat we in Bukoba zijn geweest hebben we ook niet meer dan 10 blanken in totaal gezien. Vaak krijgen we hele liedjes van kinderen te horen als we langskomen, die maken een vrolijke melodie waarop ze mzungu, mzungu, mzungu zingen. Het voelt nogal ongemakkelijk om zo aangesproken te worden, maar met het vrolijke melodietje eronder wordt je er toch vrolijk van.
Gelukkig zijn we niet de enige “westerlingen” hier in Kagondo, in het huisje naast ons zitten vier Nederlandse studenten uit Delft. Zij hebben hier een onderzoek gedaan naar het watersysteem en –verbruik. Het was erg fijn dat zij hier al zaten, zo konden zij ons een hoop uitleggen en vertellen over de omgeving en handige dingen. Het wennen ging hierdoor een stuk makkelijker :).
In het ziekenhuis hebben we deze week verschillende dingen gedaan. Zo hebben we onder andere meegelopen op de OPD, de polikliniek. Mensen uit de wijde omgeving komen op de bonnefooi naar het ziekenhuis en worden eerst geregistreerd voordat ze in de wachtkamer plaatsnemen. Tenzij er duidelijk iets ernstigs aan de hand is wacht iedereen braaf op zijn beurt, wat tot het einde van de middag kan duren. Nadat je dan door een clinical officer of arts gezien bent volgt verder onderzoek, meteen medicatie of een opname. Omdat mensen er zo veel moeite voor doen om in het ziekenhuis te komen, wordt er vaak (in onze ogen) veel onderzoek aangevraagd. Zo wordt er standaard een malariatest gedaan en bij vrouwen een urineonderzoek, ook al heb je geen klachten die bij malaria of een blaasontsteking kunnen passen. Bij navraag bleken ze dit te doen omdat mensen niet snel naar het ziekenhuis komen en omdat ze er nu toch zijn ze recht hebben op deze diagnostiek, welke volgens mij gratis is voor de patiënt. Omdat mensen niet snel komen, hebben ze als ze eenmaal hun verhaal kunnen doen vaak een scala aan klachten, ze lijken ze op te sparen. Zo komt het voor dat iemand komt met klachten van sinds een jaar slechter horen, sinds een half jaar een pijnlijke knie en sinds drie dagen hoesten… Waar we in Nederland opgeleid worden om te zoeken naar één oorzaak voor de klachten, is dat hier praktisch onmogelijk. De eerste keer dat ik al die klachten bij elkaar hoorde, begon mijn hoofd te tollen omdat ik maar niet één passende diagnose kon vinden. Toen ik dat aan de clinical officer vertelde met wie ik meeliep, keek hij me een beetje raar aan. “Natuurlijk kan dit niet bij één diagnose passen! Hij heeft gewoon drie verschillende dingen.” Voor mij weer een leerpunt om niet te vast te gaan zitten in aangeleerde patronen.
De meeste patiënten zijn niet verzekerd, dus moet alles meteen contant worden afgerekend, ook als je bent opgenomen. Hierdoor gebeurt het regelmatig dat mensen onderzoek niet laten doen of medicatie niet ophalen omdat ze het geld er niet voor hebben. Voor mij is dat soms best lastig omdat de onderzoeken en medicatie helemaal niet duur zijn! Sowieso is het onderzoek wat gedaan kan worden beperkt, vooral bloedonderzoek en röntgen foto’s. Er schijnt wel een echoapparaat in het ziekenhuis te zijn maar deze is stuk en niemand kan die repareren… Hierdoor loop je qua diagnostiek al heel snel tegen beperkingen aan, zo is het diagnosticeren van een tweeling erg moeilijk. We hebben nu een paar keer gedacht dat een vrouw zwanger zou zijn van een tweeling en om daar achter te komen ga je dan met zo’n ouderwetse toeter op de buik op zoek naar meerdere hartslagen. Het uit elkaar houden van de hartslag van de moeder en kind is soms als lastig, kan je nagaan als je naar nog een extra hartslag moet zoeken. Ook is het uitvinden waarom iemand erge buikpijn heeft en hoge koorts bijna onmogelijk. Hierdoor wordt er (voor ons gevoel) snel een operatie gedaan om te kijken in de buik.
Operaties vinden hier plaats in “the theatre”, een operatiekamer. Waar in Nederland voor diagnostische operaties vaak gebruik wordt gemaakt van een kijkoperatie, gaat hier de buik helemaal open. Als je de operatiekamer hier vergelijkt met die in Nederland is deze erg leeg. De tafel en lamp staan erin, maar hiernaast is er niet heel veel. Er is nog een afzuigmachine en een apparaat voor zuurstof maar dan houdt het ook wel op. De patiënten gaan vaak onder een ruggenprik de operatie in en worden dan alleen in de gaten gehouden door een knijpertje op de vinger die de hartslag en zuurstofgehalte meet. Als iemand onder algehele narcose gaat, wordt hij/zij wel beademd, maar dat gebeurt met de hand. Zo hoor je regelmatig tijdens een operatie dat degene bij het hoofd van de patiënt zit in de ballon moet knijpen om de patiënt van genoeg zuurstof te voorzien…
Ook is het hier vrij normaal dat als het erg warm is op de operatiekamer, er dan een raampje open gaat. Hierdoor kan natuurlijk alles naar binnen vliegen wat daar maar zin in heeft en inmiddels zijn er vrij vaak vliegen naar binnen gevlogen die het operatiegebied een geschikte landingsplek vonden. Toen we deze dingen voor het eerst zagen gebeuren vielen onze monden open van verbazing dat het mogelijk was. Maar uiteindelijk blijken er relatief weinig wondinfecties te zijn en komen alle patiënten goed uit de operatie. Kennelijk kan het dus ook goed gaan in een stuk primitievere omstandigheden!
De eerste twee weken dat we hier waren hebben we echt prachtig weer gehad, elke dag warm en bijna altijd een vrolijk schijnend zonnetje. Dit was tot afgelopen dinsdag… Aan het begin van de ochtend hoorden we een hoop gerommel in de verte en onweer betekent hier stroomuitval. Over de dag heeft de elektriciteit meer niet gewerkt dan wel. En aan het eind van de middag had het besloten het maar helemaal niet meer te gaan doen, vrij lastig als je op een elektrisch kookplaatje moet koken… Gelukkig hadden de buren een gasbrander, zo konden we toch (met een grote vertraging) onze pasta met tomaten eten :). De volgende ochtend deed de stroom het nog steeds niet en bleek het een probleem te zijn van de hele regio. Het ziekenhuis had dus ook geen stroom en de noodaggregator wilde ook niet aan… Dan ligt dus het halve ziekenhuis plat, want de operatiekamer heeft stroom nodig en het laboratorium ook. De dossiers zijn allemaal op papier, dus de visite kon wel gelopen worden. Aan het eind van de visite floepten overal de lampen weer aan en deed de elektriciteit het weer :). Gelukkig maar, want er was een zwangere vrouw waarbij het kindje snel geboren moest worden en dat alleen met een keizersnede mogelijk was. Dus we gingen (relatief) snel naar de operatiekamer om het kindje geboren te laten worden. Tijdens de operatie viel alleen drie keer de stroom weer uit, wat betekent dat je dus in het donker zit en niets meer ziet… De mensen hier keken er niet van op en gingen rustig door. Gelukkig had ik een telefoon in mijn zak zitten en kon ik een beetje bijschijnen, konden ze nog een beetje zien waar ze moesten snijden. Verder is alles gelukkig goed gegaan en maken moeder en kind het nu goed.
Nog een paar vreemde en leuke weetjes:
Mensen gebruiken hier geen klamboes omdat ze bang zijn dat het ze onvruchtbaar maakt
Afval wordt hier niet ingezameld maar wordt in een gat in de grond gegooid
Elektriciteit gaat hier prepaid, je koopt een aantal KWh in en als het op is werkt ook niets
Kinderen worden hier in een doek op de rug van de moeder gedragen
Een werkdag in het ziekenhuis duurt officieel maar tot drie uur ’s middags (komt er alleen lang niet altijd van)
Het water doet het nog steeds niet, we blijven dus douchen met een bekertje en water uit een grote ton
Woensdag hebben we de eerste regen in 2,5 week gezien, het regende meteen keihard
meer
Deze weblog was iets eerder dan gepland, maar dat komt omdat Nienke en ik zaterdag en weekje weg gaan om de Kilimajaro te beklimmen, we hebben er super veel zin in!
Groetjes!
Jannemieke
Dit is een begroeting die we erg vaak horen: Hallo blanke!! In dit deel van Tanzania is het toerisme nog niet echt op gang gekomen en dus komen hier bijna geen blanken. De paar keer dat we in Bukoba zijn geweest hebben we ook niet meer dan 10 blanken in totaal gezien. Vaak krijgen we hele liedjes van kinderen te horen als we langskomen, die maken een vrolijke melodie waarop ze mzungu, mzungu, mzungu zingen. Het voelt nogal ongemakkelijk om zo aangesproken te worden, maar met het vrolijke melodietje eronder wordt je er toch vrolijk van.
Gelukkig zijn we niet de enige “westerlingen” hier in Kagondo, in het huisje naast ons zitten vier Nederlandse studenten uit Delft. Zij hebben hier een onderzoek gedaan naar het watersysteem en –verbruik. Het was erg fijn dat zij hier al zaten, zo konden zij ons een hoop uitleggen en vertellen over de omgeving en handige dingen. Het wennen ging hierdoor een stuk makkelijker :).
In het ziekenhuis hebben we deze week verschillende dingen gedaan. Zo hebben we onder andere meegelopen op de OPD, de polikliniek. Mensen uit de wijde omgeving komen op de bonnefooi naar het ziekenhuis en worden eerst geregistreerd voordat ze in de wachtkamer plaatsnemen. Tenzij er duidelijk iets ernstigs aan de hand is wacht iedereen braaf op zijn beurt, wat tot het einde van de middag kan duren. Nadat je dan door een clinical officer of arts gezien bent volgt verder onderzoek, meteen medicatie of een opname. Omdat mensen er zo veel moeite voor doen om in het ziekenhuis te komen, wordt er vaak (in onze ogen) veel onderzoek aangevraagd. Zo wordt er standaard een malariatest gedaan en bij vrouwen een urineonderzoek, ook al heb je geen klachten die bij malaria of een blaasontsteking kunnen passen. Bij navraag bleken ze dit te doen omdat mensen niet snel naar het ziekenhuis komen en omdat ze er nu toch zijn ze recht hebben op deze diagnostiek, welke volgens mij gratis is voor de patiënt. Omdat mensen niet snel komen, hebben ze als ze eenmaal hun verhaal kunnen doen vaak een scala aan klachten, ze lijken ze op te sparen. Zo komt het voor dat iemand komt met klachten van sinds een jaar slechter horen, sinds een half jaar een pijnlijke knie en sinds drie dagen hoesten… Waar we in Nederland opgeleid worden om te zoeken naar één oorzaak voor de klachten, is dat hier praktisch onmogelijk. De eerste keer dat ik al die klachten bij elkaar hoorde, begon mijn hoofd te tollen omdat ik maar niet één passende diagnose kon vinden. Toen ik dat aan de clinical officer vertelde met wie ik meeliep, keek hij me een beetje raar aan. “Natuurlijk kan dit niet bij één diagnose passen! Hij heeft gewoon drie verschillende dingen.” Voor mij weer een leerpunt om niet te vast te gaan zitten in aangeleerde patronen.
De meeste patiënten zijn niet verzekerd, dus moet alles meteen contant worden afgerekend, ook als je bent opgenomen. Hierdoor gebeurt het regelmatig dat mensen onderzoek niet laten doen of medicatie niet ophalen omdat ze het geld er niet voor hebben. Voor mij is dat soms best lastig omdat de onderzoeken en medicatie helemaal niet duur zijn! Sowieso is het onderzoek wat gedaan kan worden beperkt, vooral bloedonderzoek en röntgen foto’s. Er schijnt wel een echoapparaat in het ziekenhuis te zijn maar deze is stuk en niemand kan die repareren… Hierdoor loop je qua diagnostiek al heel snel tegen beperkingen aan, zo is het diagnosticeren van een tweeling erg moeilijk. We hebben nu een paar keer gedacht dat een vrouw zwanger zou zijn van een tweeling en om daar achter te komen ga je dan met zo’n ouderwetse toeter op de buik op zoek naar meerdere hartslagen. Het uit elkaar houden van de hartslag van de moeder en kind is soms als lastig, kan je nagaan als je naar nog een extra hartslag moet zoeken. Ook is het uitvinden waarom iemand erge buikpijn heeft en hoge koorts bijna onmogelijk. Hierdoor wordt er (voor ons gevoel) snel een operatie gedaan om te kijken in de buik.
Operaties vinden hier plaats in “the theatre”, een operatiekamer. Waar in Nederland voor diagnostische operaties vaak gebruik wordt gemaakt van een kijkoperatie, gaat hier de buik helemaal open. Als je de operatiekamer hier vergelijkt met die in Nederland is deze erg leeg. De tafel en lamp staan erin, maar hiernaast is er niet heel veel. Er is nog een afzuigmachine en een apparaat voor zuurstof maar dan houdt het ook wel op. De patiënten gaan vaak onder een ruggenprik de operatie in en worden dan alleen in de gaten gehouden door een knijpertje op de vinger die de hartslag en zuurstofgehalte meet. Als iemand onder algehele narcose gaat, wordt hij/zij wel beademd, maar dat gebeurt met de hand. Zo hoor je regelmatig tijdens een operatie dat degene bij het hoofd van de patiënt zit in de ballon moet knijpen om de patiënt van genoeg zuurstof te voorzien…
Ook is het hier vrij normaal dat als het erg warm is op de operatiekamer, er dan een raampje open gaat. Hierdoor kan natuurlijk alles naar binnen vliegen wat daar maar zin in heeft en inmiddels zijn er vrij vaak vliegen naar binnen gevlogen die het operatiegebied een geschikte landingsplek vonden. Toen we deze dingen voor het eerst zagen gebeuren vielen onze monden open van verbazing dat het mogelijk was. Maar uiteindelijk blijken er relatief weinig wondinfecties te zijn en komen alle patiënten goed uit de operatie. Kennelijk kan het dus ook goed gaan in een stuk primitievere omstandigheden!
De eerste twee weken dat we hier waren hebben we echt prachtig weer gehad, elke dag warm en bijna altijd een vrolijk schijnend zonnetje. Dit was tot afgelopen dinsdag… Aan het begin van de ochtend hoorden we een hoop gerommel in de verte en onweer betekent hier stroomuitval. Over de dag heeft de elektriciteit meer niet gewerkt dan wel. En aan het eind van de middag had het besloten het maar helemaal niet meer te gaan doen, vrij lastig als je op een elektrisch kookplaatje moet koken… Gelukkig hadden de buren een gasbrander, zo konden we toch (met een grote vertraging) onze pasta met tomaten eten :). De volgende ochtend deed de stroom het nog steeds niet en bleek het een probleem te zijn van de hele regio. Het ziekenhuis had dus ook geen stroom en de noodaggregator wilde ook niet aan… Dan ligt dus het halve ziekenhuis plat, want de operatiekamer heeft stroom nodig en het laboratorium ook. De dossiers zijn allemaal op papier, dus de visite kon wel gelopen worden. Aan het eind van de visite floepten overal de lampen weer aan en deed de elektriciteit het weer :). Gelukkig maar, want er was een zwangere vrouw waarbij het kindje snel geboren moest worden en dat alleen met een keizersnede mogelijk was. Dus we gingen (relatief) snel naar de operatiekamer om het kindje geboren te laten worden. Tijdens de operatie viel alleen drie keer de stroom weer uit, wat betekent dat je dus in het donker zit en niets meer ziet… De mensen hier keken er niet van op en gingen rustig door. Gelukkig had ik een telefoon in mijn zak zitten en kon ik een beetje bijschijnen, konden ze nog een beetje zien waar ze moesten snijden. Verder is alles gelukkig goed gegaan en maken moeder en kind het nu goed.
Nog een paar vreemde en leuke weetjes:
Mensen gebruiken hier geen klamboes omdat ze bang zijn dat het ze onvruchtbaar maakt
Afval wordt hier niet ingezameld maar wordt in een gat in de grond gegooid
Elektriciteit gaat hier prepaid, je koopt een aantal KWh in en als het op is werkt ook niets
Kinderen worden hier in een doek op de rug van de moeder gedragen
Een werkdag in het ziekenhuis duurt officieel maar tot drie uur ’s middags (komt er alleen lang niet altijd van)
Het water doet het nog steeds niet, we blijven dus douchen met een bekertje en water uit een grote ton
Woensdag hebben we de eerste regen in 2,5 week gezien, het regende meteen keihard
meer
Deze weblog was iets eerder dan gepland, maar dat komt omdat Nienke en ik zaterdag en weekje weg gaan om de Kilimajaro te beklimmen, we hebben er super veel zin in!
Groetjes!
Jannemieke
-
22 Januari 2015 - 14:31
Anneke Van Steenis:
Lieve Jannemieke,
Wat bijzonder wat jij daar allemaal meemaakt! En wat super dat je ons laat mee genieten.
Het bepaalt me ook wel bij de rijkdom die we hier hebben.
Het is toch gewoon een kwestie van geluk hebben dat wij hier op dit plekje geboren zijn!
Veel plezier op de Kilimanjaro!! -
22 Januari 2015 - 15:08
Josine:
Hey Jannemieke,
Fantastisch om je verhalen te horen. Ik vind het fascinerend wat er allemaal nog kan in primitieve omstandigheden. En hoeveel mazzel wij hier in Nederland hebben natuurlijk.
Veel plezier met het beklimmen van de Kilimanjaro en pas wel een beetje op voor de hoogteziekte...
-
22 Januari 2015 - 16:36
Bob Laurenssen:
Hoi Jannemieke,
Weer bedankt voor je boeiende verslag! Voor ons onvoorstelbaar als je dit zo allemaal leest,
wat een belevenissen!
Veel plezier op de Kilimanjaro!
Groetjes van Bob en familie. -
22 Januari 2015 - 17:06
Willem Van Steenis:
Het doet me denken aan mijn bezoek aan Femke in Ghana. Daar was ook altijd gedoe met de elektriciteit. Ook werden we daar met grote ogen aangekeken, ze noemden ons Brownies, gek toch? Toen ik heel jong was had mijn oma ook prepaid electriciteit. Als het donker werd liep je naar de meterkast en stopte je er weer geld in. Neem alles in je op en leer van deze mensen, ze staan dicht bij de natuur. -
22 Januari 2015 - 20:08
Knapste Man Van Haarlem:
Hey Jannemieke,
Tjee zeg, wat je allemaal mee maakt. ook al is het natuurlijk wel back to basic wat (voor ons) de normale voorzieningen betreft. Ik volg je, grote vriendin van mij. Groetjes en succes Her jr. -
22 Januari 2015 - 20:54
Marleen:
En dan te bedenken dat we het in Haarlem heel erg vinden als de gasleiding in velsen er een paar dagen uit ligt. Hier in Oostenrijk is het super. De skipistes worden elke dag wat veiliger omdat ik wat minder onzeker op de ski's sta. Geniet van je klimtocht op de Klimanjaro.
Knuffels. -
22 Januari 2015 - 21:08
Hans Vermeij:
Mooi verhaal weer! Vast al tig keer geopperd maar zou een hor kunnen helpen in het open ok-raam?
En wat een mooie foto's! Goed om deze omstandigheden mee te maken!
Dikke knuffel ui Vorderwald!
-
22 Januari 2015 - 22:00
Oom Herman:
Hallo Jannemieke,
Wat een confronterend iets moet dat zijn, de mogelijkheden van behandelingen en voorzieningen in het ziekenhuis. Het vergroot denk ik ook wel je creativiteit. Van het luisteren met een ouderwetse toeter leer je ook nog wel lijkt mij.
Veel plezier met het beklimmen van de Kilimajaro.
Ik mis mijn maatje wel!
Groetjes, ook aan Nienke,
oom Herman -
23 Januari 2015 - 14:14
Fam .Coster:
Beste Jannemieke en Nienke
Wat een belevenis,met veel interesse jullie verslag beleefd.Het moet een dankbaar gevoel
geven dat je op deze manier een medemens tot hulp kan en mag zijn.Het zijn ook barre omstandigheden
waar onder je moet werken.Wat zijn wij dan ook bevoorrecht,al mopperen we wel eens op
onze Gezondheidszorg.Zien met belangstelling uit naar het nieuwe verslag.
Veel succes met de beklimming van de hoge berg
Hartelijke groet van ons Fam Coster -
24 Januari 2015 - 22:54
Anja De Graaf:
O Jannemieke de Kilimanjaro!!!!!! Andre is boven geweest, ik tot de laatste hut. Geweldig, we hebben er leuke en zware herinneringen aan. Ben benieuwd of jullie boven in de sneeuw aankomen.
Je werkzaamheden in het ziekenhuis zijn indrukwekkend en ik denk ook heel leerzaam om op zo'n andere manier te denken en met ziekten om te gaan.
Ik wens je een prachtige tocht op Kili en daarna weer heel veel werkplezier.
Veel liefs, Anja -
26 Januari 2015 - 11:24
Hanny Hazelaar:
Lieve jannemieke,
Dank voor je mooie verhalen die allemaal echt gebeuren. Voor ons is het weleens goed om te weten dat mensen zo over een klamboe denken,moeten jullie daar wat mee doen? Grapje!
Veel plezier met je beklimming en veel groeten, ook aan je maatje, van Hanny hazelaar -
26 Januari 2015 - 13:09
Rinske:
Hoi zusje,
De mailtjes dat je een nieuw verslag hebt geplaatst bleken in mijn reclame folder te komen, dus ik lees alles nu pas,maar nu ben ik up to date :)
Wat een bijzondere ervaringen allemaal. En wat knap, al die verantwoordelijkheid die je hebt, dat lijkt me wel verschrikkelijk lastig, maar ik weet zeker dat t je helpt om een topdokter te worden!
En dan sta je nu ook nog eens op de kili, wouw. Ik ben zo trots op je.
Groetjes Rinske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
