Malaria, consultatiebureau & (geen) stromend water
Door: Jannemieke
Blijf op de hoogte en volg Jannemieke
16 Januari 2015 | Tanzania, Bukoba
Lieve allemaal,
Hier is weer een nieuw berichtje vanuit het warme Tanzania. Zoals ik begrepen heb is het weer in Nederland bar en boos, daarentegen is het hier prachtig weer en heerlijk zonnig :). Hopelijk wordt het bij jullie ook snel wat beter!
Zoals beloofd eerst een omschrijving van het ziekenhuis en de omgeving. Het St Joseph Hospital is een missieziekenhuis waar de kerk eigenaar van is. Zo wonen er werken er ook veel nonnen op het terrein en wordt er elke ochtend begonnen met een ochtendgebed waar bijna alle medewerkers van het ziekenhuis aanwezig zijn. In het ziekenhuis werken ongeveer vier echte artsen, verder werken er verpleegkundigen, lab medewerkers, mensen van de apotheek en fysiotherapie en ongeveer vijf clinical assistants. Clinical assistants zijn volgens mij verpleegkundigen die veel meer ervaring hebben en ook het werk op de poli en zaal doen. Een echt duidelijk verschil tussen artsen en clinical assistants is hier niet.
De eerste dag dat we in het ziekenhuis waren, werd gevraagd waar onze interesse lag. Voor Nienke was dat de gynaecologie en voor mij de kinderafdeling, dus gingen we naar deze afdelingen. Op de kinderafdeling liggen meestal rond de 50 kinderen waarvan de meesten aan malaria lijden. Als ze op tijd in het ziekenhuis komen, vertrekken ze vaak na een paar dagen weer vrolijk naar huis. De afdeling is verdeeld over zes zalen waar de kinderen met een ouder op een bed liggen. Als het erg vol is liggen er soms twee kinderen (inclusief ouder) op hetzelfde bed. Van de familie van patiënten wordt verwacht dat zij, buiten de medische dingen, voor de patiënten zorgen, dus de was en eten bereiden gebeurt op een apart deel van het terrein door familieleden.
Andere afdelingen in het ziekenhuis zijn de gynaecologie/verloskunde, vrouwen- en mannenafdeling, de operatiekamers en de polikliniek. Op de operatiekamers worden zowel spoedeisende operaties zoals keizersnedes als electieve operaties zoals het verwijderen van vetbulten gedaan. Iedere clinical assistant en arts kan hier een keizersnede uitvoeren dus als het nodig is, kan een vrouw direct geopereerd worden.
De zorg die geleverd wordt is best goed, het lastige is soms alleen dat er weinig controle is. Zo komt het regelmatig voor dat ouders het infuusje van hun kind eruit halen omdat ze het idee hebben dat juist het infuus hun kind ziek maakt. Dit heeft er bij een kindje voor gezorgd dat de medicatie, die over het infuus liep, niet werd toegediend en dat dit niet werd opgemerkt door de verpleging. Dit kindje is overleden, waarschijnlijk door gebrek aan behandeling en voor mijn gevoel totaal onnodig. Door dit soort dingen is het moeilijk en soms frustrerend om hier te zijn. Daarentegen zijn de blijde gezichten van kinderen die je tegemoet lachen en zwaaien en duidelijk blij zijn je te zien een enorme stimulans om door te gaan en elke keer weer vrolijk een zaal op te stappen.
Op mijn eerste dag in het ziekenhuis werd er een jongetje opgenomen met een enorme zwelling onder zijn oog waar pus uit leek te komen. Daarbij was zijn andere oogje ook pussig wat volgens zijn ouders als zijn hele leven zo was. De volgende dag ben ik erbij geweest toen ze op de operatiekamer de oogjes gingen schoonmaken en aan mij werd de overdracht naar de verpleging overgelaten over hoe ze het schoon moesten houden. Toen ik de volgende ochtend met de visite bij hem langs ging, bleek het oogverband nog niet te zijn verwisseld, terwijl dit echt minstens drie keer per dag moest. En bij het niet verwisselen hoort ook het niet schoonmaken en geen oogdruppels toedienen… Het blijkt vaak dat wat er gedaan moet worden, niet gedaan wordt. In de middag na de visite zat ik er toch wel mee en ben terug gegaan naar de afdeling waar ik gelukkig zag dat er nu een schoon verband op zat. Dit kindje heb ik een beetje tot mijn projectje gemaakt, want de volgende dag ben ik erbij geweest bij het schoonmaken en heb de verpleging op het hart kunnen drukken om het echt driemaal daags goed schoon te maken en te druppelen. Nu een week later zien beide ogen er honderd keer beter uit! Mogelijk was het zonder mijn tussenkomst ook goed gekomen, maar het geeft nu wel een goed gevoel om dit jongetje zoveel gezonder en blijer te zien :).
Doordat er zo weinig artsen en clinical assistants zijn, hoeven er maar een paar niet te zijn om onderbezetting te krijgen. Zo heeft Nienke vanaf haar tweede dag alleen visite gedaan met een verpleegkundige die voor haar vertaalde. In het begin was er nog wel iemand met wie ze kon overleggen, maar ook dat was niet altijd mogelijk. Ook op de kinderafdeling heb ik in mijn eentje visite gelopen zonder te kunnen overleggen. Al heb je een ervaren verpleegkundige bij je, geeft dit toch een vervelend gevoel. In Nederland hebben we nog nooit zoveel verantwoordelijkheid gehad en nu plotseling wel. Gelukkig is het tot nu toe steeds goed gegaan en blijkt, als we wel kunnen overleggen, dat wat wij denken vaak wel klopt. Aan de ene kant geeft dit een enorme kick omdat je heel snel groeit in je vak, maar aan de andere kant is het ook heel zwaar door de verantwoordelijkheid die je voelt.
Naast het werk in het ziekenhuis, is er ook een soort mobiel consultatiebureau wat eens per week de verschillende dorpen in de omgeving langsgaat. Hier worden dan kinderen gewogen en gevaccineerd. Nienke en ik zijn deze week mee geweest om mee te kijken en het was erg gaaf om te zien hoe dit werkt! In the middle of nowhere stopten we met de auto bij een huisje waar al een paar moeders met kinderen zaten. De boel werd uitgeladen en iedereen ging aan de slag. De een woog de kinderen (met een soort wildweegschaal), de ander vaccineerde en als laatste werd er voorlichting gegeven over bijvoorbeeld malaria. Tussendoor kwamen er steeds meer vrouwen en kinderen (soms ook zonder ouders) aangelopen die geduldig op hun beurt wachtten. Het blijft natuurlijk Afrika, dus echt snel gaat het allemaal niet, maar iedereen komt aan de beurt. Bijzonder om te zien was hoe rustig de kinderen hier blijven. Waar in Nederland een deel van de kinderen weg zou lopen, zou gaan klieren of gaan huilen, hebben we hier maar een paar huilende kindjes gezien en bleef iedereen netjes op zijn plek zitten. Het blijkt dat Tanzania een enorm hoge vaccinatiegraad heeft, nu ik zelf gezien heb hoe de vaccinaties gaan, kan ik dat ook geloven.
Gelukkig hebben we na het werk in het ziekenhuis en in de weekenden tijd om te ontspannen. Het ziekenhuis ligt in een heuvelachtige omgeving waar je prachtig kan wandelen en waar een hoop mooie dieren zijn. Afgelopen weekend zijn we naar Bukoba geweest, de dichtstbijzijnde stad. Bukoba ligt aan het Victoriameer en is ongeveer een uur per dalladalla. Aan het meer ligt een hotel waar stromend water is, dus voor het eerst sinds onze aankomst konden we eindelijk onder een stromende douche staan. Echt een luxe! Verder hebben we het weekend lekker rustig aan gedaan en hebben we op de markt in Bukoba boodschappen gedaan. Het assortiment van tomaat, paprika, ui, avocado, ananas en rijst hebben we uit kunnen breiden met pasta, komkommer, mango, aubergine en watermeloen :). Het blijft een beetje eenzijdig, maar creatief wordt je wel!
Enkele records van deze week:
Met 32 man in een dalladalla (gelukkig zaten wij redelijk comfortabel op de achterste bank)
Douchen en haren wassen met in totaal 4 liter water
160 Bedden in het ziekenhuis runnen met twee artsen
Twee weken doen met 100 MB internet
In het hele dorp de enige zijn zonder water en stroom (en ook de enige blanken zijn)
Kind wat gillend naar moeder rent bij het zien van ons als blanke
Als laatste wil ik iedereen heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes die ik krijg! Zoals je wel kan merken gaan dingen hier vaak anders dan ik het liefst zou zien. Het is ook het moeilijk om niet thuis te zijn bij een aantal dingen die in mijn persoonlijke omgeving gebeuren... Om dan de lieve reacties van thuis te lezen, maakt dat ik wat minder het gevoel heb echt aan de andere kant van de wereld te zijn :).
Heel veel liefs en groetjes!
Jannemieke
Hier is weer een nieuw berichtje vanuit het warme Tanzania. Zoals ik begrepen heb is het weer in Nederland bar en boos, daarentegen is het hier prachtig weer en heerlijk zonnig :). Hopelijk wordt het bij jullie ook snel wat beter!
Zoals beloofd eerst een omschrijving van het ziekenhuis en de omgeving. Het St Joseph Hospital is een missieziekenhuis waar de kerk eigenaar van is. Zo wonen er werken er ook veel nonnen op het terrein en wordt er elke ochtend begonnen met een ochtendgebed waar bijna alle medewerkers van het ziekenhuis aanwezig zijn. In het ziekenhuis werken ongeveer vier echte artsen, verder werken er verpleegkundigen, lab medewerkers, mensen van de apotheek en fysiotherapie en ongeveer vijf clinical assistants. Clinical assistants zijn volgens mij verpleegkundigen die veel meer ervaring hebben en ook het werk op de poli en zaal doen. Een echt duidelijk verschil tussen artsen en clinical assistants is hier niet.
De eerste dag dat we in het ziekenhuis waren, werd gevraagd waar onze interesse lag. Voor Nienke was dat de gynaecologie en voor mij de kinderafdeling, dus gingen we naar deze afdelingen. Op de kinderafdeling liggen meestal rond de 50 kinderen waarvan de meesten aan malaria lijden. Als ze op tijd in het ziekenhuis komen, vertrekken ze vaak na een paar dagen weer vrolijk naar huis. De afdeling is verdeeld over zes zalen waar de kinderen met een ouder op een bed liggen. Als het erg vol is liggen er soms twee kinderen (inclusief ouder) op hetzelfde bed. Van de familie van patiënten wordt verwacht dat zij, buiten de medische dingen, voor de patiënten zorgen, dus de was en eten bereiden gebeurt op een apart deel van het terrein door familieleden.
Andere afdelingen in het ziekenhuis zijn de gynaecologie/verloskunde, vrouwen- en mannenafdeling, de operatiekamers en de polikliniek. Op de operatiekamers worden zowel spoedeisende operaties zoals keizersnedes als electieve operaties zoals het verwijderen van vetbulten gedaan. Iedere clinical assistant en arts kan hier een keizersnede uitvoeren dus als het nodig is, kan een vrouw direct geopereerd worden.
De zorg die geleverd wordt is best goed, het lastige is soms alleen dat er weinig controle is. Zo komt het regelmatig voor dat ouders het infuusje van hun kind eruit halen omdat ze het idee hebben dat juist het infuus hun kind ziek maakt. Dit heeft er bij een kindje voor gezorgd dat de medicatie, die over het infuus liep, niet werd toegediend en dat dit niet werd opgemerkt door de verpleging. Dit kindje is overleden, waarschijnlijk door gebrek aan behandeling en voor mijn gevoel totaal onnodig. Door dit soort dingen is het moeilijk en soms frustrerend om hier te zijn. Daarentegen zijn de blijde gezichten van kinderen die je tegemoet lachen en zwaaien en duidelijk blij zijn je te zien een enorme stimulans om door te gaan en elke keer weer vrolijk een zaal op te stappen.
Op mijn eerste dag in het ziekenhuis werd er een jongetje opgenomen met een enorme zwelling onder zijn oog waar pus uit leek te komen. Daarbij was zijn andere oogje ook pussig wat volgens zijn ouders als zijn hele leven zo was. De volgende dag ben ik erbij geweest toen ze op de operatiekamer de oogjes gingen schoonmaken en aan mij werd de overdracht naar de verpleging overgelaten over hoe ze het schoon moesten houden. Toen ik de volgende ochtend met de visite bij hem langs ging, bleek het oogverband nog niet te zijn verwisseld, terwijl dit echt minstens drie keer per dag moest. En bij het niet verwisselen hoort ook het niet schoonmaken en geen oogdruppels toedienen… Het blijkt vaak dat wat er gedaan moet worden, niet gedaan wordt. In de middag na de visite zat ik er toch wel mee en ben terug gegaan naar de afdeling waar ik gelukkig zag dat er nu een schoon verband op zat. Dit kindje heb ik een beetje tot mijn projectje gemaakt, want de volgende dag ben ik erbij geweest bij het schoonmaken en heb de verpleging op het hart kunnen drukken om het echt driemaal daags goed schoon te maken en te druppelen. Nu een week later zien beide ogen er honderd keer beter uit! Mogelijk was het zonder mijn tussenkomst ook goed gekomen, maar het geeft nu wel een goed gevoel om dit jongetje zoveel gezonder en blijer te zien :).
Doordat er zo weinig artsen en clinical assistants zijn, hoeven er maar een paar niet te zijn om onderbezetting te krijgen. Zo heeft Nienke vanaf haar tweede dag alleen visite gedaan met een verpleegkundige die voor haar vertaalde. In het begin was er nog wel iemand met wie ze kon overleggen, maar ook dat was niet altijd mogelijk. Ook op de kinderafdeling heb ik in mijn eentje visite gelopen zonder te kunnen overleggen. Al heb je een ervaren verpleegkundige bij je, geeft dit toch een vervelend gevoel. In Nederland hebben we nog nooit zoveel verantwoordelijkheid gehad en nu plotseling wel. Gelukkig is het tot nu toe steeds goed gegaan en blijkt, als we wel kunnen overleggen, dat wat wij denken vaak wel klopt. Aan de ene kant geeft dit een enorme kick omdat je heel snel groeit in je vak, maar aan de andere kant is het ook heel zwaar door de verantwoordelijkheid die je voelt.
Naast het werk in het ziekenhuis, is er ook een soort mobiel consultatiebureau wat eens per week de verschillende dorpen in de omgeving langsgaat. Hier worden dan kinderen gewogen en gevaccineerd. Nienke en ik zijn deze week mee geweest om mee te kijken en het was erg gaaf om te zien hoe dit werkt! In the middle of nowhere stopten we met de auto bij een huisje waar al een paar moeders met kinderen zaten. De boel werd uitgeladen en iedereen ging aan de slag. De een woog de kinderen (met een soort wildweegschaal), de ander vaccineerde en als laatste werd er voorlichting gegeven over bijvoorbeeld malaria. Tussendoor kwamen er steeds meer vrouwen en kinderen (soms ook zonder ouders) aangelopen die geduldig op hun beurt wachtten. Het blijft natuurlijk Afrika, dus echt snel gaat het allemaal niet, maar iedereen komt aan de beurt. Bijzonder om te zien was hoe rustig de kinderen hier blijven. Waar in Nederland een deel van de kinderen weg zou lopen, zou gaan klieren of gaan huilen, hebben we hier maar een paar huilende kindjes gezien en bleef iedereen netjes op zijn plek zitten. Het blijkt dat Tanzania een enorm hoge vaccinatiegraad heeft, nu ik zelf gezien heb hoe de vaccinaties gaan, kan ik dat ook geloven.
Gelukkig hebben we na het werk in het ziekenhuis en in de weekenden tijd om te ontspannen. Het ziekenhuis ligt in een heuvelachtige omgeving waar je prachtig kan wandelen en waar een hoop mooie dieren zijn. Afgelopen weekend zijn we naar Bukoba geweest, de dichtstbijzijnde stad. Bukoba ligt aan het Victoriameer en is ongeveer een uur per dalladalla. Aan het meer ligt een hotel waar stromend water is, dus voor het eerst sinds onze aankomst konden we eindelijk onder een stromende douche staan. Echt een luxe! Verder hebben we het weekend lekker rustig aan gedaan en hebben we op de markt in Bukoba boodschappen gedaan. Het assortiment van tomaat, paprika, ui, avocado, ananas en rijst hebben we uit kunnen breiden met pasta, komkommer, mango, aubergine en watermeloen :). Het blijft een beetje eenzijdig, maar creatief wordt je wel!
Enkele records van deze week:
Met 32 man in een dalladalla (gelukkig zaten wij redelijk comfortabel op de achterste bank)
Douchen en haren wassen met in totaal 4 liter water
160 Bedden in het ziekenhuis runnen met twee artsen
Twee weken doen met 100 MB internet
In het hele dorp de enige zijn zonder water en stroom (en ook de enige blanken zijn)
Kind wat gillend naar moeder rent bij het zien van ons als blanke
Als laatste wil ik iedereen heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes die ik krijg! Zoals je wel kan merken gaan dingen hier vaak anders dan ik het liefst zou zien. Het is ook het moeilijk om niet thuis te zijn bij een aantal dingen die in mijn persoonlijke omgeving gebeuren... Om dan de lieve reacties van thuis te lezen, maakt dat ik wat minder het gevoel heb echt aan de andere kant van de wereld te zijn :).
Heel veel liefs en groetjes!
Jannemieke
-
16 Januari 2015 - 14:37
Frieda:
Super Jannemieke! Zo herkenbaar allemaal :) Laat vooral de mooie dingen je raken, want de frustratie zal blijven helaas. Je kunt veel, maar zeker niet alles doen. En soms sta je er helaas alleen voor.. Ik ga even zoeken of ik nog de recepten heb die ik in Malawi gebruikte om het koken te vergemakkelijken, het was van het peacecorps. Veel plezier! -
16 Januari 2015 - 15:44
Bob:
Hoi Jannemieke,
Boeiend om te lezen en mooi dat je toch het verschil kunt maken, al zou je meer willen doen.
Je records zijn volgens mij Guiness Book of Records-waardig ;)
Wens je nog veel plezier en we blijven je volgen hoor!
Groetjes van Bob
-
16 Januari 2015 - 16:25
Debora:
Hey Jannemieke en Nienke,
Superleuk om je blog te lezen.....en zo herkenbaar! Ik ben ook op de kinderafdeling begonnen, en dat gat ongeveer hetzelfde. Heel veel succes nog!
Xxx Debora -
16 Januari 2015 - 18:05
Oom Herman:
Dag Jannemieke,
Ja, het lijkt hier wel herfst, wel prettig dat het weer bij jullie zo goed is.
Wat geweldig om te lezen wat voor inbreng jullie hebben en jullie kunnen betekenen voor die kinderen en mensen. Wat leven wij hier dan in een paradijs. Fantastisch dat jullie je daar zo willen inzetten.
Denk aan jullie.
Hartelijke groet,
oom Herman
-
16 Januari 2015 - 19:12
Marleen:
Wat een indrukwekkende ervaringen! Leuk om te lezen dat je geniet van de dingen die mede dankzij jou goed gaan. Al snap ik dat Frustrerende momenten soms meer moedeloosheid oproepen dan hoop en vertrouwen. Veel succes met je inventieve manieren om eten te koken, je haren te wassen en veel met het weinige water te doen!
Knuffels,
Marleen. -
16 Januari 2015 - 19:20
Hans Vermeij:
Wat een mooi en uitgebreid verslag, weer! Heel herkenbaar in de zin van je enthousiaste verhalen over je werk. Pittig om zo op jezelf aangewezen te zijn!
Wel dankbaar werk, met die blije kinderen gedisciplineerde kinderen.
Met het thuisfront gaat het prima! Jij / jullie in de warmte, wij straks in de sneeuw! Dikke knuffel -
16 Januari 2015 - 19:39
Jacq,roon En Thijn:
Wauw Jannemieke.....wat een avonturen. Heel mooi om te lezen. Kijk alweer uit naar je volgende verhaal. Groetjes van Ronald en Jacq en knuffel van Thijn -
16 Januari 2015 - 19:43
Martine:
hoi Jannemieke,
Super joh wat een belevenissen. Hier gaan we morgen vertrekken richting Ellmau.
-
16 Januari 2015 - 22:25
Anneke Van Steenis:
wat fantastisch dat je zoveel kunt betekenen Jannemieke! Voel je je thuis misschien klein, hier ben je GROOT(S)! -
16 Januari 2015 - 22:56
Hans Vermeij :
Mooie foto's
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
